ครั้งแล้วครั้งเล่าของโศกนาฏกรรม
ข้าฯ พบว่า เพียงเพื่อจะตื่นจากฝันร้าย,
มีชีวิตต่อไปโดยปราศจากมิตรสหายมักคุ้น
ดื่มและอาบน้ำจากลำธารสายเก่า
ท่องบทสวดต่อหน้ารูปเคารพที่เคยเชื่อถือศรัทธา
ข้าฯ ต้องเลือกที่จะทรงจำ และลืมเลือน...
โอ..แต่ข้าฯ จะทำได้อย่างไรเล่า ?
หญิงสาวแห่งแสงตะวัน ชายหนุ่มแห่งหมู่ดาว
รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ..เรื่องเล่า
และคำสนทนาเหล่านั้นเคยมีอยู่จริง,
ที่การหลับใหลไม่ว่ายาวนานเพียงใดไม่อาจทำให้ลบเลือนไปได้...
...................
เรื่องดีที่สุด สำหรับผู้ที่จำต้องดำเนินชีวิตต่อไปก็คือ
มันเป็นเวลาหลายสิบปีมาแล้ว
ที่ข้าฯ เพียรเสาะหา...
ข้าฯ เสาะหามวลไม้ที่แทงยอดลงต่ำ
พยัคฆ์ ที่เสพพืชผลผักหญ้าเป็นภักษาหาร
จงอางที่ไม่หวงไข่
ข้าฯ เสาะหาเลือด ที่เปลี่ยนสีไปตามน้ำ
น้ำที่ไม่เคยแยกสาย
ฟืนที่ไม่กำเนิดไฟ...
และข้าฯ เสาะหาไฟ - ไฟที่ไม่เผาไหม้กำแพงคุก
ไม่อาจหลอมละลายโซ่ตรวนแห่งการจองจำ
ข้าฯ ยังเสาะหาลม ที่ไม่พัดผืนธงหลากสีปลิวสะบัด
ดินที่ไม่ยอมกลบฝังหลุมศพเสรีชน
และผู้คนที่สยบยอมต่อความอยุติธรรม
ข้าฯ เสาะหาผู้คนที่สยบยอมต่อความอยุติธรรม ! (ซ้ำ)
ไม่เคย...ข้าฯ ไม่เคยพบเลย...
นั่นอาจเป็นเรื่องดีที่สุด สำหรับผู้ที่ต้องดำเนินชีวิตต่อไป
....................
ฝันร้ายครั้งหน้ายังมาไม่ถึง
และข้าฯ ตื่นอยู่ในโลกอนาคตที่เต็มไปด้วยความหวัง...
ในดวงตาของท่านทั้งหลายฯ
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)