เราได้เรียนรู้อะไรจากเหตุการณ์ 6 ต.ค. 19 ผ่านช่วงเวลา 40 ปีจนกระทั่ง 6 ต.ค. 59

เหตุการณ์ 6 ตุลา 19 คือการล้อมปราบ เข่นฆ่า ประชาชนนิสิตนักศึกษาผู้รักความเป็นธรรม ซึ่งเข้าร่วมชุมนุมอย่างสันติที่ธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ เนื้อหาของการชุมนุมคือ คัดค้านการแอบกลับเข้าประเทศ ของถนอม-ประภาส จอมเผด็จการทหารในระบอบสฤษดิ์ที่ชอบใช้อภิสิทธิ์และความร่ำรวยจากการโกงกินบ้านเมือง ทั้งสองจอมเผด็จการเคยถูกขับไล่ออกจากอำนาจครั้งเหตุการณ์ลุกฮือของประชาชน 14 ต.ค. 16

การปราบปราม จับกุม เข่นฆ่าในเหตุการณ์ 6 ตุลา 19 กระทำโดยทหาร ตำรวจใช้อาวุธสงครามยิงถล่มเข้าใส่ผู้ชุมนุมในธรรมศาสตร์ โดยมีมวลชนกลุ่มจัดตั้งกึ่งทหาร (ภายใต้การโฆษณา ชี้นำ มอมเมา ชวนเชื่อของวิทยุยานเกราะและสื่อในเครือ) ทำหน้าที่เป็นกลุ่มเฝ้าทำร้ายเข่นฆ่าประชาชนนักศึกษาที่หลบหนีจากการถูกระดมยิง

การเข่นฆ่ากระทำอย่างป่าเถื่อน เช่น ใช้ลิ่มตอกอก-จับแขวนคอแล้วตีกระหน่ำใต้ต้นมะขามสนามหลวงหน้าธรรมศาสตร์ ส่วนผู้ชุมนุมที่ตกค้างถูกจับถูกบังคับให้ถอดเสืัอผ้าจนเหลือแต่ชั้นในหรือยกทรงในกรณีที่เป็นหญิง จิตใจที่อำมหิตโหดร้ายของฝ่ายผู้เข่นฆ่าปราบปรามเกิดขึ้นจากกระแสความคลั่งชาติ-ศาสน์-กษัตริย์ ซึ่งโหมสร้างด้วยทัศนะกลัวภัย กลัวความชั่วร้ายของจีนคอมมิวนิสต์-ญวนคอมมิวนิสต์ ดังคำชี้นำของพระสงฆ์บางส่วนว่า "ฆ่าคอมมิวนิสต์ไม่บาป"

ทัศนะ "โลกแคบและสายตาสั้น" ในการโฆษณาชี้นำมอมเมาดังกล่าว ได้พิสูจน์แล้ว ณ วันนี้ว่า "ผิดอย่างมหันต์" ดังเห็นได้ว่า มหามิตรในปัจจุบัน (2559) ของไทยกลายเป็นจีนคอมมิวนิสต์ที่การลงทุน-แลกเปลี่ยน-ท่องเที่ยว-เล่าเรียนภาษาวัฒนธรรม คือ ขุมทรัพย์และแหล่งแสวงผลประโยชน์อัน "อบอุ่น" ทั้งต่อฝ่ายทุนใหญ่ทุนเล็กและต่ออาวุธยุทโธปกรณ์ของกลไกรัฐ พร้อมรวมไปถึงการเสริมสร้างการคมนาคมสื่อสารไปได้ถึงจีนและญวนคอมมิวนิสต์ ทั้งจีนและญวนจึงไม่ได้เป็นภัยหรือความชั่วร้ายดังที่เคยมโนและปลุกระดมจนเกิดการเข่นฆ่าทำลายล้างในเหตุการณ์ 6 ตุลา 19

คำถามที่มีอยู่ คือ ใครคือผู้ต้องรับผิดชอบต่อเหตุการณ์นี้ ใครคือผู้พยายามปิดบังความจริงของเหตุการณ์พร้อมย้อนแย้งแสวงประโยชน์จากแหล่งทุน "มหามิตร" นี้ อะไรคือเหตุที่เป็นจริงของการล้อมปราบเข่นฆ่าถ้าไม่ใช่ "ผลประโยชน์แห่งชนชั้น" ที่เพียรเฝ้ารักษาและเพิ่มพูนไว้ คำตอบต่อคำถามเช่นนี้ยังต้องการเวลาแห่งการแสวหา-จดจำและการคลี่คลาย!