เฮ้ยน้อง! เดี๋ยวนี้ประธานซ่อมยังโยนปากกา ตะเกียบ รึแท่งไม้หนึ่งอันให้น้องหักเปล่าวะ พอน้องหักเสร็จก็จะมีพวกพี่ๆ เตรียมปากกา ตะเกียบ รึแท่งไม้อีกสักกำให้น้องลองหักดูน่ะ แล้วจากนั้นไอ้รุ่นพี่ว้ากก็พุ่งมาประชิดตัว ตะโกนกรอกหูว่าเฮ้ยมึงหักสิ! ส่วนรุ่นพี่คนอื่นๆ ก็สำทับเสียงเข้ามา น้องก็กดดัน ประสาทจะกลับ น้ำตาคลอ จนประธานซ่อมยกมือเป็นสัญญาณปรามรุ่นพี่ๆ แล้วก็จะบอกน้องว่า เนี่ยแหละคือความสามัคคี แล้วรุ่นพี่ลูกหาบทั้งหลายก็ผสานเสียงว่า
“ดูไว้ พวกคุณ(มึง) ดูไว้!”
“สังคมข้างนอกมันโหดร้ายกว่านี้อีก ถ้าพวกคุณ(มึง) ไม่รักกัน”
ก็จริงของพวกรุ่นพี่มันนะ คือสังคมข้างนอกมหา’ลัยมันโหดร้าย แต่มันไม่หักไม้ให้ดูหรอก ไม่ตะคอกเอาสัจธรรมอะไรกับน้องด้วย สังคมข้างนอกมหา’ลัยมันโหดร้ายตรงมันเย็นชาและดูดาย ถ้าน้องไม่ใช่ มันก็แค่ปล่อยน้องไป ผลักน้องออกไปอย่างสุภาพ อย่างยิ้มๆ ให้น้องระกำใจอย่างเฉาๆ ลำพัง
แบบจำลองทางสังคมของการรับน้องมันเก่ามากไปแล้ว และไม่สามารถปรับประยุกต์ให้เข้ากับสังคมภายนอกรั้วมหา’ลัยได้ การรับน้องจึงเป็นแค่เพียงละครโรงใหญ่ของคณะต่างๆ ที่สร้างความบันเทิงเริงรมย์ให้กับรุ่นพี่และคณาจารย์ (ซึ่งเคยเป็นรุ่นน้อง และเป็นรุ่นพี่มาก่อน) และสิ่งที่รุ่นพี่ต้องกำราบมากที่สุดคือการปีนเกลียว มหรสพอันนี้มีเพียงปีละครั้ง เฟรชชี่เป็นผู้เล่น มันไม่ใช่แบบจำลองของสังคมภายนอก แต่คือการสงวนรักษาไว้ของพื้นที่ละครที่มีอยู่เพียงในสถานศึกษา เป็นแหล่งเดียวที่ยังมีพื้นที่ ปลอดจากสถานศึกษานี้ การรับน้องมันไม่มีที่อยู่เอาเลย
นั่นแหละน้องจะพบว่า เมื่อหมดกิจกรรมรับน้อง ร้องเชียร์ สองสามเดือน เพียงแค่เดินออกจากคณะ บรรยากาศที่เคยสร้างและครอบไว้ช่วงรับน้องมันไม่มีอยู่แล้ว พี่คนนั้นคนนี้ไม่ใช่อย่างตอนที่เป็นช่วงรับน้องแล้ว และเมื่อน้องก้าวออกจากประตูรั้วมหา’ลัยมา กะลาอันน้อยที่กิจกรรมรับน้องเคยประกันว่าใช้ได้กับสังคม ไม่สามารถครอบลงตรงพื้นที่ไหนได้เลย
ก็ดังนี้แหละจึงต้องมีเลี้ยงรุ่น งานพบปะในปีถัดๆ ไป เราต่างพกบรรยากาศอันน้อยนั้นมาด้วย เล็กเท่าฝ่ามือ เท่ากะลามะพร้าวนั่นแหละ แล้วเราก็ใช้ช้อนตักกินมิตรภาพจากกะลาของกันและกัน – โดยหวังว่ารสมันจะหวานเหมือนสมัยที่พวกเรายังเป็นเฟรชชี่
(ผมยังไม่ได้พูดถึงการถูกทำลายหรือถูกทำให้ชำรุดเสียหายทางจิตใจของคนคนหนึ่งในฐานะเฟรชชี่เลยนะครับ นี่ผมพูดในฐานะเคยเป็นเคยผ่านการเป็นรุ่นน้อง รุ่นพี่ ศิษย์เก่ามาก่อน ไม่ใช่กะพริบตาปุ๊บแล้วอายุ 40 เลย จนไม่เข้าใจการรับน้องนะครับ ขอให้เข้าใจ)
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)